Jak zepsułam szafę po babci :)

Szafę  babcia odziedziczyła po Niemcach, którzy musieli opuścić Polskę po wojnie wraz z domem i całą resztą dobytku. Szafa była piękna i od dziecka chciałam ją mieć dla siebie i babcia podarowała mi ją jak wychodziłam pierwszy raz za mąż. Szafa przeżyła ze mną i tamto małżeństwo i kolejne, w sumie 36 lat już :). Przez te lata nieco się zniszczyła i zaczęłam marzyć o zmianach.

Najpierw było szlifowanie i malowanie poszczególnych elementów szafy.

Potem wyklejanie w środku tapetą.

 Aż w końcu szafa osiągnęła stan, który mnie zadowolił.

POŚCIEL DLA SYNA I JEGO ŻONY

Uszyłam pościel na zamówienie, podobną do tej, którą wcześniej szyłam dla siebie, ale jednak trochę inną, bo każda wychodzi inaczej. Wcześniej szyłam dla nich pościel w kolorach różowych, ale syn się śmiał, że to pościel dla dzieci, a nie dla faceta. Uświadomiłyśmy go, że to nie dla dzieci, lecz dla dziewczynek, a teraz będzie dla chłopców, więc dla niego.
Tym razem jako spodu poszwy użyłam białego prześcieradła, gdyż tylko w ten sposób znalazłam płótno o szerokości 2m :).

PŁASZCZ

Zmieniła się pora roku, a ja na jesień i zimę mam same stare rzeczy do ubrania. A w sklepach takie piękne płaszcze :). No cóż, jak się nie ma co się lubi, to się lubi, co się ma. Czyli w domu mam mnóstwo szmatek i materiałów pozostałych po działalności gospodarczej, zamówiłam więc Burdę z wykrojami płaszcza i kurtki i do roboty. Efekt dla mnie super, bo od dość dawna nosiłam się z zamiarem szycia ubrań z patchworku, ale wśród innych budzi kontrowersje. Ogólnie mężczyźni są na tak, a kobiety różnie. Na przykład, że płaszcz wygląda jak szlafrok, albo że jest za odważny ( to mama ). A ja lubię chodzić w rzeczach, które po prostu są inne niż wszystkie dookoła i ten efekt na pewno udało mi się osiągnąć :). Ma też jedną niezaprzeczalną zaletę, jest dwustronny, albo czerwony patchworkowy, albo czarny w prążek.